Antieke standbeelden blijven een adembenemend mooie erfenis uit de Oudheid! Althans, in mijn ogen. De imposante stenen grootheden lijken zo levensecht, dat het gek genoeg vaak bijna voelt alsof je werkelijk iemand ontmoet!  Het is alsof een spreuk de figuren duizenden jaren geleden heeft geraakt waardoor zij voor eeuwig gevangen zijn in één verstild moment. Gelukkig heb ik ondertussen, door onderzoeksperiodes én vakanties, een aardige hoeveelheid Griekse en Romeinse standbeelden gezien over de jaren. In Griekenland en Italië, maar ook bijvoorbeeld  in Turkije  is er gelukkig nog een fors aantal standbeelden uit de Grieks-Romeinse oudheid te bewonderen. Relatief gezien natuurlijk. De meeste marmeren standbeelden zijn immers gesneuveld of hergebruikt door de eeuwen heen.

Weinigen weten echter dat veel standbeelden destijds ook van brons werden gemaakt. Sterker nog, brons was juist hét materiaal bij uitstek van de Griekse beeldenmakers uit de ‘klassieke periode’ – de vijfde en vierde eeuw vChr – zoals bijvoorbeeld de voor eeuwig beroemde Myron, Phidias, Polykleitos en Praxiteles. Brons kon goed gegoten worden en had een prachtige imposante gloed, zeker wanneer in de nabewerking ook gebruik werd gemaakt van bijvoorbeeld goud en tin. De Griekse beeldmakers uit de klassieke periode ontwierpen zulke prachtige bronzen standbeelden dat deze zowel in de Griekse tijd als de daaropvolgende Romeinse periode veelvuldig  werden nagemaakt. Natuurlijk werden er ook nieuwe vormen bedacht in de eeuwen hierna – iedere periode kenden immers nieuwe contexten, doelen en typen opdrachtgevers -, maar enkele van de ‘modellen’ die de beeldmakers uit de klassieke Griekse tijd ontwikkelden, bleven altijd in de mode. De discuswerper van Myron of de Aphrodite (Venus) van Praxiteles zijn bekende voorbeelden hiervan.  Lange tijd werd gedacht dat de Romeinen alleen maar exemplaren in marmer maakten van dit Griekse ‘canon’: de Grieken hadden de […]